Çoğu zaman kızdırdın beni, öfkelendirdin… Bazen bir sağdan, bazen bir soldan iplere dizdin beni. Kaçtım senden, bir âşığın mâşukundan kaçar gibi, kaçtım…. Uzaklara gittim, yabancılara yaslandım, seni eleştirdim, küstüm sana. Sonra hasretin yara açtı yüreğimde. Toprağının kokusu delirtti beni. Sularına susadım, ekmeğine acıktım. Dayanamadım, döndüm… Atıldım kucağına… Ellerinden öptüm, belalı göğsüne başımı koydum, ağladım. Unuttum herşeyi…Gün oldu solcu oldum, istemedin! Ülkücü oldum değer vermedin! İnandım, secdede başıma bastın. Başkaldırdım, un ufak ettin beni.Ne olursam olayım… İnadına herşeye karşı çıkan isyankâr yurttaşın da olsam; bakma bana öyle kırgın kırgın, ben senin oğlunum!
Orhan Aras

“Yazdıklarıyla koca bir dünya kültürüne kapı aralayan Orhan Aras’ın dili şırıl şırıl çağlayan, dupduru bir dildir.
Yücel Feyzioğlu

• Teile dieses Buch auf:
• twitter
• facebook