. Dat Gröttste weer obers „Café Kirschner “, ook in de Süderstroot. Dat Leib-un Mogenleed bi „Oskar.weer: “Mit meiner kleinen Laterne komm ich heut’ Abend zu Dir“. Un wenn Oskar Kirschner Sünnobendobend „gut op ’n Damm“ weer, wiel dat Lokol proppenvull weer, sung he sülben, un dat gung so: Dat Licht gung ut, in ’t Lokol woar dat düster, un achter de Servierluk vun de Köök funzel een lütt mikerig Licht rum. Denn keem de Laterne un Oskar sien Kopp döör de Luk, un he fung an to singen.Ünner dat Singen weuhl he sien tweehunnert Pund Lebendgewicht döör de Klapp,un he gung döör den Ruum bet op dat Musikpodium, wo he denn to End keem. Dat Lokol bewer vöör Begeisterung un Biefall vun de Gäst.***.As wi eben an de eersten Hüüs vörbi sünd, heurt wi dat achter uns luud singen un fleuten. No een Wiel öwerholt uns een flachen Buwogen, mit twee kräftige bruune Peer bespannt. De Wogen is mit een deftige Lodung witten Sand beloodt un vör op steiht een jungen Mann mit een plietsch Gesicht, in opkrempelte Hemds- mauen un West, un he is dat,de doar no Hartenslust singt un fleut. De Mann op den Wogen,dat weer Arthur Runge ut Weddinghusen. He harr een Sandkuhl un leewer den Sand för niede Hüüs un sunst noch so allerhand. Wegen sien beständigen Gesang un sien Fleuten weer he in de Stadt bloos as de „Nachtigall vun Weddinghusen“ bekannt.

• Teile dieses Buch auf:
• twitter
• facebook