Wieten Penn, de Grootdeern op de Uhl, harr seggt, dat in düssen Winter noch een grote Gesellschop tosomen komen worr. Over dat Merkwürdige is, sä se, dat de Lüüd ankomen warr’t as to een groot Fest un weggoht as to een groot Gräffnis. So sä Wieten Penn. Se weer deepdenkersch un worr dorum ok Wieten Klook nöömt. Klass Uhl, de grote Marschbuur, stunn mit glatt un wohlwullen Gesicht, in witte Hemdsmaun, vör de Huusdöör un sehg in de Marsch rin, tööv op den Besöök un lach tofreden, weer froh över de vergnöögten Stunn’n, de op em tokeem ’n, dach an dat flotte Kortenspeel, an good Drinken un ok an een deftigen Döntje.
As Schriftsteller verdeent Gustav Frenssen Anerkennung, o noch no hunnert Johr’n. Sien politisches un ideologisches Denken as olen Schriversmann in de NS Tied is nie to begriepen. Dor is Distanz anbrocht un nootwennig.

• Teile dieses Buch auf:
• twitter
• facebook