Immer wenn m’r kölsche Schpröch en de letzte zwanzisch Johre injefalle sinn, hann isch se opjeschrivve. Mänsche sinn en däm Booch drin, mänsche nit.
Isch hann se en däm Kölsch jeschrivve, en däm isch op d’r Schtoß jekallt hann. Bal mir hann nit vürher em Wrede nohjeluurt, op dat däm Professer jefalle hätt. Nä, m’r hann esu jeschwaat, wie uns dä Muul he en Bröck, wo isch sick övver siebsisch Jahre wunne, jewaaße es.
Wäm dat nit pass, dä bruch et nit ze läse.
He en Bröck schwaade m’r anders, als em Ihrefeld oder en Neppes.
Wie säht minge Fründ, dä Höntjesbergs Jupp, m’r jehüüre at zer Rheinisch-Berjische Repeblik. Vielleisch hätt dat domet ze dunn.
Vielleisch fällt däm eine oder andere och noch ene Schproch en. Dot et opschrieve un bal er jenooch zesamme hatt, maht e Heff or e Booch druss. (Aus dem Vorwort)

• Teile dieses Buch auf:
• twitter
• facebook