My Heimat

von

Vieli Mol, wenn me cha zuelose bi Stammtischgespräch vo ältere Lüt chönnti me meine, dass früecher die Junge keis Wässerli hätte chönne trüebe. Das isch aber nit e so, öppe es Mol Schabernack triebe worde isch zu allne Zyte. De einte isch’s im Alter no presänt, die andere hei’s vergässe oder wei nümme dra erinnert wärde wenn’s e unagnähmi Sach gsi isch. Aber eine wo nie öppis bosget het i sinere Jugend, i glaube dä isch no nit gebore. Bis Aendi vo de vierzger Johre hei mir no buuret deheime. E Chlibuurerei ohni eigets Land, alles nume glächneti Bitze. Eine do, eine dört, nüt zämehängends. Es paar wenigi Chüeh im Stall wo eher der Name Scherbi verdienet hätte, derzue es Ross und e Sau. Was usegluegt het bi dere Burerei isch zwenig gsi zum Läbe und z viel zum Stärbe. Wie’s denn no Mode gsi isch het fast jede Buur si Miststock vor em Huus gha. Dä isch pflegt und ghätschlet worde, denn der Miststock isch mehr oder weniger d Visitekarte vom Hof gsi, und mängge Miststock het gepfleger usgseh weder si Besitzer. Denn der ganzi Tag si jo d Lüt wo sich uf der Dorfstrass bewegt hei, ständig a dene Misthüfe verbie gmarschiert. E schön züpflete und regelmässige Miststock isch vo de Passante so beachtet worde wie ne schöne Bluemeschmuck wo im Sommer uf de Fenstersimse gstande isch, oder.